استاندارد خاص شماره 520 هفت عامل زیر را مطرح کرده است که حسابرسان هنگام براورد خطر مربوط به قسمتهای گوناگون بالقوه قابل حسابرسی، مورد توجه قرار میدهند:
-
زمان حسابرسی قبلی و نتایج آن.
-
خطر مالی.
-
زیان و خطر بالقوه.
-
درخواست مدیریت.
-
تغییرات عمده در عملیات، برنامهها، سیستمها و کنترلهای داخلی.
-
فرصتهای دستیابی به منافع عملیاتی.
-
تغییرات در کارکنان واحد حسابرسی و توانمندیهای آنان.
بیانیه استانداردهای حسابرسی داخلی شماره 9 «براورد خطر»، لیست بالا را به 14 عامل خطر افزایش میدهد:
-
جو اخلاقی مدیریت و فشارهای وارده بر آن برای رسیدن به هدفها.
-
صلاحیت و کاردانی، کفایت و درستکاری کارکنان.
-
میزان داراییها، قابلیت تبدیل به نقد (داراییها) و حجم معاملات و رویدادهای مالی.
-
اوضاع مالی و اقتصادی.
-
شرایط رقابتی.
-
پیچیدگی یا ناپایداری فعالیتها.
-
اثر مشتریان، تامین کنندگان مواد و کالا و مقررات دولتی.
-
میزان کامپیوتری بودن سیستمهای اطلاعاتی.
-
گستره جغرافیایی عملیات.